Günümüzde akrabalık ilişkilerine koptu diye bakmak yerine, büyük aile bağları kavramı -bilhassa da büyük şehirlerde- giderek küçülmeye bıraktı demek sanırım daha doğru olur. Ailelerin kuşaklar arası uzaklaşmaları, yeğenlerin, kuzenlerin bırakın birbirlerinin yüzlerini görmeyi, isimlerini bile bilmedikleri bir kopukluğun çoğunluk kazandığı bir dönem yaşanmaktadır.

O eski aile bağlılıkları artık günümüzde yerini ancak hastalıkta, düğünde ya da cenazelerde zorunlu olarak bir araya gelmelerle yaşanır hale getirilmiştir. Düşünelim şimdi; o eski bayramlarda ailenin en büyüğünün çatısı altında toplanma adetlerini bugün çoğunlukta görebiliyor muyuz? Bayramların artık aileler arasında kutlanması, yerini bayram tatillerini, turistik yerlerde geçirmeye ve çoğu kez de bir telefon ya da sms lerle mecburiyetten kutlanır hale geldi.

Bu durumlar aslında aile bireylerinin her bir araya gelişlerinde kendi aralarında konuştukları ilk muhabbet konuları olmuştur. Niye arayıp sormuyorsun sorularına her iki tarafta iş, sağlık ya da hayat mücadelesini bahane koşar. Ama insanların bu bağlılığı sürdürebilmesi için bir araya gelebilecek 1 saatleri mutlaka vardır.

Aile büyüklerimizin giderek aramızdan ayrıldığı ve geride kalan ikinci ya da üçüncü kuşakların da birbirlerine olan uzaklıkları nedeniyle artık sadece aynı soyadı taşıdığımız bir yakınımız tanımlamasına doğru sürüklenen bir bağlılık ortaya çıkmaktadır. İnsanlar artık öyle durumlar yaşıyorlar ki, kapı komşusu en yakın akraba bireyinden daha bir yakın geliyor kendilerine. Yine de buna bulunabilecek en iyi çözüm, bu bağın maneviyatına verilebilecek önemdir. Bizler bu bağın kopuk yaşanmasına bir şekilde sebep olmuş olabiliriz. Ama en azından çocuklarımızın oluşturduğu kuşağın bunu yaşamamasına katkıda bulunmalıyız.
Eğerki bizler hep birbirimizi araştırırsak hepimiz akraba değilmiyiz.

Selam ve Saygılarımla

ADİL GÜLER